Jestem Rozwódką i dobrze mi z tym !

Spotykamy się po latach, a Ty pytasz co u mnie. Odpowiadam, że mam pracę, którą lubię, wspaniałego syna i jestem świeżo upieczoną rozwódką.

 A ty współczujesz, mówisz " ojejku, jak mi przykro". A mi wcale nie jest przykro i smutno, jestem szczęśliwa, nie podjęłam decyzji pochopnie i sporo wydarzeń wpłynęło na ten ruch. Czemu więc rozwód na ogół postrzegany jest jako zła decyzja ?!

 Tak domyślam się, że stereotypowo ślub bierze się z miłości, przysięgacie sobie, że tak do końca życia razem". Gratuluje parom, które trwają w tej miłości i nie powiem zazdroszczę, ale są związki gdzie wkrada się chochlik, gdzie Twoja druga połówka ma ważniejsze priorytety niż rodzina, są wiecznie kłótnie i spory, ucieka gdzieś szacunek, zrozumienie i zainteresowanie.
Ty jesteś tylko materiałem na wyładowanie emocji - tych złych oczywiście - wszelkie przekleństwa, wyzwiska i całą złość bierzesz na klatę, obrywasz zarówno psychicznie jak i fizycznie. Ale nadal kochasz albo po prostu nie umiesz odróżnić miłości od przywiązania i pozwalasz mu na więcej, pozwalasz na to aby Cię krzywdził a to co się dzieje nazywał normalnością. Pozwalasz do czasu ...

Więc gdzie jest granica wytrzymałości, kiedy czas zorientować, że nie da się kochać za dwoje ? Kiedy czas podjąć decyzję, że lepiej się rozejść ?

Znacznie ciężej gdy w związku jest dziecko. Ciężko jest podjąć decyzję czy lepiej aby miało oboje rodziców na miejscu zaplątanych w chorą relację nazywaną kiedyś miłością, wieczne krzyki nad głową i zero pozytywnej energii czy lepiej mieć weekendowego tatę, a mamę obok po prostu szczęśliwą i uśmiechniętą ? Każda decyzja ma swoje plusy i minusy.

Ale kiedy jest ten moment i czy miłość mija ? Mija i wypala się gdy przestajemy o nią dbać, bo uświadamiamy sobie, że nie da się kochać za dwoje. Gdy nic nas już nie rusza. Gdy nie mamy siły walczyć z " normalnością " przeciwnika. Gdy wszystko się kumuluje i zamienia w nienawiść.

Gdy już się nie boisz powiedzieć głośno o swojej decyzji, gdy nie przejmujesz się tym co powie rodzina, gdy po kolejnej " wojnie" łzy już nie lecą. Gdy on w końcu jest ci obojętny, a obraz przykładnego męża i ojca gdzieś znika bo stopniowo on ujawnia swoje oblicze przed ludźmi, bo dziecko uczy się i powtarza zachowania, których nie tolerujesz. Kobieta znieść może wiele ale gdy nasze dziecko nasiąka jak gąbka zachowaniami, których nie akceptuje społeczeństwo mówisz
" stop" !

I nagle ta ostatnia kłótnia staje się wybawieniem, bo mówisz to kompletnie bez emocji, wiedząc, że to już ostatni raz. Mówisz, że chcesz się rozstać, że przygotowałaś już pozew rozwodowy i niech go tylko podpisze, że nie chcesz się szarpać i że już go nie kochasz. A gdy zamyka drzwi przytulasz swoje dziecko i po prostu się uśmiechasz, jeszcze długa droga przed Tobą ale wiesz, że masz dla kogo żyć, żyć w spokoju.

8 lat razem, 3 lata małżeństwa, dwa lata do odwagi, pół roku oczekiwania na rozwód i 16 minut na Sali Sądowej. Kiedyś było coś pięknego późniejsze wydarzenia nauczyły mnie wiele.

Teraz wiem, że nigdy nie jest za późno aby zacząć coś od nowa, że każda z nas zasługuje na miłość i szacunek, każda kobieta zasługuje na szczęście i niema takiej sytuacji, z której niema wyjścia.

Wiec, gdy kolejny raz spotkasz mnie na ulicy i zapytasz co u mnie to nie współczuj, wiedz, że będąc rozwódką z dzieckiem, można być szczęśliwą, uśmiechniętą mamą i to nie są tylko pozory ale codzienność, moja prywatna prawdziwa codzienność.

p.s. Nigdy nie byłam idealną żoną, idealnych ludzi niema ale to nie jest wytłumaczeniem pewnych zachowań.