Rok po rozwodzie

Dzisiaj prywatnie i bardzo osobiście. Z dowodem na to, że każda kobieta zasługuje na szczęście. Czas i tak upłynie, a tylko od Nas zależy jak wybrniemy z sytuacji ...

fot. Vilk Stepovy 

TO JA: Samotna mama, szczęśliwa rozwódka z głową pełną pomysłów. Kreatywna, zaradna i odpowiedzialna. Nie szukająca przygód i epizodów seksualnych. Z pożądaniem szuka akceptacji, zrozumienia i ciepła. Rządna poczucia bezpieczeństwa i prawdziwej miłości dla swojego dziecka. Sama jest twarda i silna, bo musi. Matka poddać się nie może, nie powie do dziecka nie dam rady. Wychowuje, daje przykład i dba żeby dziecku niczego nie zabrakło, często kosztem wielu wyrzeczeń. Nie żałuje swoich decyzji tylko docenia spokojne dni, bez kłótni i stresu.

Zanim przeczytacie coś więcej zapraszam tutaj: "Jestem rozwódką i dobrze mi z tym. "


Cofnijmy się do czasu toksycznego związku i dnia rozwodu: to już nie jest dzień podejmowania decyzji i zastanawiania się czy dobrze. Już wtedy wiedziałam, że teraz będzie tylko lepiej ...
Decyzją było złożenie pozwu, zakończenie relacji, mieszkanie samotnie. Wtedy końcem świata był strach o to co powiedzą inni, jak zareaguje rodzina i jaki wpływ to będzie miało na dziecko.
Czy znajdzie się ktoś kto kiedyś weźmie Nas w dwupaku ...

Załóżmy, że jest już etap kiedy matka sobie wszystko układa, ma pracę, potrafi utrzymać rodzinę, dziecko ma odpowiednie warunki do życia, a każdy dzień jest po prostu spokojny. Przychodzi czas kiedy zastanawiamy się na ile nadajemy się do nowego związku.

Jak to zwykle bywa takich rzeczy w życiu się nie zaplanuje, pojawia się facet, zwykle też po przejściach. Wie czego nie miałaś, czego oczekujesz, daje ci to. Jest pomoc, zaufanie, zaangażowanie. Przychodzi czas aby zapoznać dziecko z sytuacją. Dostajesz dowód na to, że można Cię pokochać, że nadajesz się do związku, że wszystko z Tobą jest w porządku. Istnieją jeszcze normalni mężczyźni i że zasługujesz na szacunek. Gdzie jest problem ?  Nie widzicie wad i przeszkód, liczy się tu i teraz, przyszłość jest taka prosta.
Podobno okres zakochania trwa pół roku i później albo przetrwacie coś , co nazywa się racjonalnym myśleniem i będzie miłość albo nie, ale przetrwać trzeba razem. Kolorowy świat mija i czasem lepiej banalnie ale bezpiecznie zostać tylko przyjaciółmi, żeby nie spieprzyć sobie relacji niż dążyć uparcie do cementowania związku. Tylko co powiedzieć dziecku jak już się przywiązało ?

Później jest etap klin klinem, to chyba tak jak z kacem, nie ważne co, aby pomogło. Kiedy decydujesz się angażować dostajesz kopa podwójnie. Przegadane noce i Twój poświęcony czas niema znaczenia dla kogoś kto związku nie szuka.

Wymagającej i ciężkiej do zdobycia nikt nie chce, ale masz zasady i mimo chęci nie łamiesz ich na poczet chwilowych przyjemności. Tylko pytanie czy coś nie tak jest z Tobą czy z Nimi ?

Odpowiedź znam, więc odpuszczam. Nie szukam na siłę, nie mieszam dziecku w głowie.
Mam mądrą przyjaciółkę, która w momencie załamania powiedziała mi, że muszę nauczyć się żyć sama. Odsapnąć, nie szukać. Wiecie, że to prawda ? Wtedy nie łapiemy się wszystkiego jak leci, nie akceptujemy na siłę wad, nie powielamy błędów ...
Kiedy nauczysz się być sama związek nie jest przymusem, nie jest okazją z której się korzysta, jest decyzją podjętą świadomie. Jest tym co doceniamy. 

A co gdy na naszej drodze pojawi się ktoś odpowiedzialny? Kobieta wtedy najzwyczajniej w świecie się boi. Ma wszystko o czym marzyła, ale boi się zaangażować, zaufać, boi się dopuścić dziecko, bo boi się straty. On daje Ci deklaracje na to, że poczeka ile będzie trzeba, że zawsze będzie, że pomoże, bez nacisku, bez podtekstów i bezinteresownie.
Decydujesz się, ale w planach masz spokojne spotkania poza domem. Twoje dziecko, twoje mieszkanie to azyl do którego już nie chcesz nikogo tak szybko dopuścić. A co, niech walczy. Niech pokaże, że mu zależy. A Ty zdecydujesz czy to już. Masz w głowie twardy plan, że może za pół roku, może za rok. Tylko czasem trafi się taki człowiek, który nie robiąc nic na siłę, swoją naturalnością łamie wszystkie bariery w bardzo krótkim czasie.

Co wtedy z planami, zasadami, etapami i czasem ? 

Zaplanować to możesz wyjście do kina a i czasem z tego nic nie wyjdzie. Życia nie zaplanujesz.
I to nie my matki decydujemy. W pierwszej kolejności decyduje Nasze dziecko. My spełniając jego marzenia właśnie wtedy wybierzemy tą właściwą drogę.  Dziecko decyduje kto jest dla niego przykładem, z kim czuje się bezpiecznie i  z kim chce tworzyć rodzinę ... 

Moje już zdecydowało...

 Ja tylko zadbam o to, żeby nigdy więcej nie musiało podejmować już takich decyzji, żeby to już tutaj, w tym miejscu, w tym czasie, przy Nim była Nasza oaza spokoju. Nasz Dom. Nasza Rodzina.

p.s. Rok temu byłam w drodze pociągiem na sprawę rozwodową. Teraz też jestem w drodze, wracamy z urlopu ... razem, w trójkę.
Zdecydowałam się zaryzykować, dać szansę. Trzymajcie za Nas kciuki ...